پروتکل آمیودارون و نحوه مصرف

آمیودارون

اگرچه آمیودارون اختلاطی از اثرات ضد آریتمی گروه III و IC را دارا می باشد ، اما به طور کلی در گروه III قرار می گیرد.
آمیودارون طول مدت پتانسیل عمل را طولانی می کند (مهار رپولاریزاسیون) و با مصرف طولانی مدت این دارو، دوره تحریک ناپذیری مؤثر (ERP) در دهلیزها، بطنها، گره دهلیزی ـ بطنی (AV)، سیستم هیس ـ پورکنژ و مسیرهای فرعی افزایش یافته و سرعت هدایت در دهلیزها، گره دهلیزی ـ بطنی (AV)، سیستم پورکنژ و بطنها آهسته می شود و فعالیت خودکاری گره سینوسی کاهش می یابد.
همچنین، آمیودارون به طور غیر رقابتی گیرنده های بتا ـ آدرنرژیک را مسدود می نماید. از لحاظ بالینی به میزان بسیار کمی اثر اینوتروپیک منفی دارد.

آمیودارون

موارد مصرف آمیودارون

1- اختلالات ریتم بطنی و فوق بطنی (تاکیکاردی فوق بطنی عود کننده، فلوتر و فیبریلاسیون دهلیزی، تاکیکاردی بطنی)، کاردیومیوپاتی هایپرتروفیک، آنژین.

2- آریتمی های فوق بطنی.

نحوه و مقدار مصرف

خوراکی

بزرگسالان : در آریتمی بطنی ، مقدار حمله ای g/day 1/6 ـ 0/8 به مدت 3 ـ 2 هفته تا دستیابی به پاسخ درمانی اولیه یا بروز عوارض جانبی مصرف می شود.
نگهدارنده ، تقریبا 400 mg/day است که می توان آن را بر حسب نیاز افزایش یا کاهش داد.
در درمان تاکی کاردی فوق بطنی ، مقدار حمله ای 800 mg/day ـ 600 به مدت یک هفته تا زمان دستیابی به پاسخ درمانی اولیه یا بروز عوارض جانبی مصرف می شود. مقدار نگهدارنده ، تقریبا 400 mg/day ـ 200 است .
کودکان : به عنوان ضد آریتمی بطنی و در درمان آریتمی فوق بطنی ، مقدار حمله ای mg/kg/day 10 برای 10 روز تا زمان دستیابی به پاسخ درمانی اولیه یا بروز عوارض جانبی مصرف شود. مقدار نگهدارنده mg/kg/day 2/5 است.

تزریقی

از راه انفوزیون وریدی ، مقدار 5 mg/kg در طول 120 ـ 20 دقیقه همراه با پی گیری الکتروکاردیوگرام مصرف می شود. بیشینه مقدار مصرف 1/2 g/day است.
توجه :فقط در موارد اضطراری شدید، از راه تزریق آهسته وریدی ، مقدار 300 ـ 150میلی گرم در 20 ـ 10 میلی لیتر محلول گلوکز5 درصد طی حداقل 3 دقیقه همراه با پیگیری الکتروکاردیوگرام (معمولا در بخش مراقبت های ویژه) مصرف می شود. مقدار مصرف بعدی نباید زودتر از 15 دقیقه باشد.

تزریقی

مصرف در سالمندان

آمیودارون در سالخوردگان باید با احتیاط مصرف شود، زیرا این بیماران ممکن است دچار آتاکسی ‏شوند.

مصرف در کودکان

در کودکانی که آمیودارون را همزمان با دیگوکسین مصرف می کنند، ممکن است اثرات تداخل دارویی ‏به طور حاد بروز کند. در کودکان ممکن است زمان شروع اثر دارو سریع تر و همچنین طول مدت اثر کوتاه تر از بزرگسالان ‏باشد.

مصرف در دوران شیردهی

آمیودارون در شیر مادر ترشح می شود و نباید در زنانی که به کودکان خود شیر می دهند، مصرف ‏گردد.

مصرف در دوران بارداری

احتمال سمیت در جنین وجود دارد. از استفاده دارو در بارداری پرهیز شود. ‏

موارد منع مصرف آمیودارون

این دارو در برادی کاردی سینوسی ، انسداد سینوسی ـدهلیزی قلب ، اختلالات شدید هدایتی یابیماری گره سینوسی (مگر این که از ضربان ساز مصنوعی استفاده شده باشد)، اختلال در عملکرد تیروئید،حساسیت به ید، عیب شدید دستگاه تنفسی ، کلاپس گردش خون ، نارسایی احتقانی قلب و افت شدید فشار خون شریانی نباید مصرف شود.

هشدارها

آزمون عملکرد کبد و تیروئید در درمان طولانی مدت ضروری است. آمیودارون می تواند باعث بروز اختلال درعملکرد تیروئید شود.
بنابراین در طول مصرف آن ، هر سه هورمون تیروکسین ، تری یدوتیرونین و هورمون محرک تیروتروپین باید اندازه گیری شوند.
در صورت بروز تنگی نفس یا پیشرفت آن و همچنین بروز سرفه در بیمارانی که آمیودارون مصرف می کنند، احتمال وجود پنومونی باید در نظر گرفته شود.

در موارد زیر باید با احتیاط مصرف شود

نارسایی قلب ، کلیه ، بیماران سالخورده ، برادی کاردی شدید واختلالات هدایتی قلب (به خصوص با مصرف مقادیر زیاد) و پورفیری.

به دلیل کند بودن شروع اثر دارو ، مشکل بودن تنظیم مقدار مصرف و احتمال بروز عوارض جانبی شدید، درمان با این دارو می بایست در بیمارستان شروع شود و بیمار حداقل طی دوره مصرف مقدار حمله ای دارو در بیمارستان بستری باشد.

مقدار مصرف دارو برای هر بیمار باید جداگانه و بر اساس نیازهای بیمار ، پاسخ بالینی ، وجود یا شدت مسمومیت و دربعضی حالات بر اساس غلظت پلاسمایی آمیودارون تنظیم شود.

آمیودارون

عوارض جانبی مصرف دارو

از عوارض مصرف این دارو می توان به احساس طعم فلز در دهان، افزایش حساسیت پوست در مقابل نورآفتاب ، قهوه ای شدن رنگ پوست بدن، اشاره نمود.

همچنین ممکن است باعث عوارضی همچون تهوع، سردرد، اختلال در بینایی، آسیب های کبدی ، ریوی و مشکلات تیروئیدی گردد.

ضمنا اگر دچار ضعف اعصاب، لرز، کاهش وزن بدن یا تنگی نفس شدید، اختلال در بینایی ، نوروپاتی و میوپاتی محیطی ، برادی کاردی واختلالات هدایتی قلب ، حساسیت به نور وبندرت تغییرات رنگ پوست ، کم کاری تیروئید، پرکاری تیروئید، فیبروزآلوئولیت ریوی ، هپاتیت ، تهوع ، استفراغ ، احساس طعم فلزی در دهان ، لرزش ، کابوس ،سرگیجه ، سردرد، بی خوابی ، افزایش فشارداخل جمجمه ، التهاب اپی دیدیم ، بی نظمی حرکات عضلانی ، بثورات جلدی ، التهاب عروق ، کاهش پلاکت خون ، افزایش زمان پروترومبین ، آنافیلاکسی (با تزریق سریع)، اسپاسم برونش و آپنه از عوارض جانبی دارو می باشند.