در دوره هخامنشیان ایران به اعلای درجه وسعت رسید و سرزمین های زیادی را به زیر پرچم خود برد. هر کدام این سرزمین ها دین و پادشاهی و قوانین خود را داشتند و در کل هیچ وحدتی بین آنها به چشم نمی خورد که بشود با آن سرزمین را یک پارچه نگاه داشت. پس شاه بزرگ، کوروش کبیر برای کنترل کشور از شاهان خود آن کشور ها استفاده نمود. او به سرزمین های فتح شده آزادی مذهبی و همینطور آزادی در بعضی قوانین داد، جوری که مذهب شاهان پارس به هیچ وجه به آنها تحمیل نمی شد. عادات و زبان رایج در سرزمین بر شکل سابق خواهد ماند و آنها اجازه داشتند روحانیون خود را حفظ کنند و به عبارت دیگر نوعی خود مختاری داشته باشند.